Een troebele blik

Staar

Op een bepaald moment is het zover. Dan heb je staar (cataract): een vertroebeling van de ooglens, die direct achter de pupil in je oog zit. Je gaat steeds slechter zien en kleuren zijn ook niet meer wat ze vroeger waren.

Het is allemaal niet ernstig en de kwaal kan met een operatie gemakkelijk worden opgelost.

Staar treedt vaak op als je wat ouder wordt. Het gaat niet over, het is onomkeerbaar, en je kunt je daarom maar beter direct laten opereren. Dan ben je er vanaf en zie je weer scherp als een havik.

Dat klinkt allemaal heel eenvoudig en dat is het in feite ook, maar de angst dat er in je ogen wordt gesneden, voel je tot in je onderbuik. Je moet er toch echt niet aan denken. Bij mij begon de opkomende staar plotseling te verergeren, en ik besloot manhaftig mijn oogarts te consulteren, bij wie ik al een tijdje onder controle stond.

Voor mijn angst had mevrouw Patryn alle begrip, maar ze slaagde er moeiteloos in mij gerust te stellen. In gedachten, zo had ik haar toevertrouwd, zag ik een vlijmscherp mes op mijn oog afkomen: pure horror. Maar volgens haar was er niets aan de hand. De scherpe operatielampen zouden me volledig verblinden en daardoor alle zicht ontnemen. En bovendien, voegde ze er geruststellend aan toe, kón ik helemaal niets zien. 'Ik val niet frontaal aan, maar van opzij.' Ik zou haar snijwerktuig niet eens kunnen zien, hooguit een vage beweging ergens in mijn ooghoek. Ik liet me dolgraag lovertuigen. De operatie, beloofde dr Patryn ook nog, zou pijnloos zijn. Er ging zelden wat mis en pijn na de behandeling kwam hoogst zelden voor.

Vroeger lag je een week voor een staaroperatie in het ziekenhuis. Tegenwoordig ben je hooguit twee uur binnen de muren van een kliniek, in mijn geval oogziekenhuis Zonnestraal in de Bijlmer. Als patiënt kun je kiezen tussen een monolens (die de verzekering vergoedt), of - tegen bijbetaling - een bi- of trifocale lens. Bij een monolens heb je vaak nog een (lees)bril nodig. Als je voor de luxe-oplossing kiest, ben je voorgoed van alle brillen of contactlenzen verlost. Die multifocale dingen kosten wel een paar cent, maar dan heb je ook wat.

De operatie stelt inderdaad niets voor. Je krijgt oogdruppels voor de verdoving; de ingreep zelf duurt een minuut of tien, soms iets langer. Na vijf minuten van absoluut pijnloos gepulk zei dr Patryn dat mijn eigen lensje al was verwijderd. Een paar minuten later meldde ze dat het kunstlensje (een wonder van optische techniek) al was ingebracht. Ik kreeg een torische lens ingebracht omdat ik geen mooie ronde oogbol heb, maar meer een eivormige. Een torische lens corrigeert een cilindrische afwijking. Dat ding moet daarom in de exact juiste positie worden geïmplanteerd, maar ook dat was slechts minutenwerk. 

Oogkapje op en klaar. De volgende dag zag ik al weer goed en vooral veel kleur. Twee weken later kreeg mijn rechteroog een nieuwe lens in Zonnestraal. Weer in een mum van tijd geplaatst. Ik zie weer haarscherp en de kleuren zijn geweldig. Alle dagen feest. Staarlijders: op naar de oogarts!