Hoedt u voor republikeinen
Soms levert mijn
republikeinse overtuiging problemen op voor mijn familie. Niet dagelijks, maar
het komt voor, zoals mijn neef Hans ervoer toen hij zich meldde bij Huis ten
Bosch. Hans werkt voor een servicebedrijf en hij kwam die dag, samen met een
medewerker, zijn werk doen op het paleis. Dat was althans de bedoeling.
Zo'n screening gebeurt
schriftelijk. De waakhonden van de AIVD willen je naam en functie weten, wat
logisch is, maar ook of je broers en zussen hebt, wat iets minder logisch
lijkt. Maar wie zijn wij om de werkwijze van de AIVD te kritiseren? De dienst
stelt ook vragen over je ouders en wat ze doen in het dagelijks leven. De rest
van de familie blijft buiten schot, tenzij er zich een onverwachte situatie
voordoet. Dan beepen de computer alarm.
Zo ging het ook op de
dag dat neef Hans zich nietsvermoedend met zijn medewerker ten paleize
vervoegde. Bij de poort noemde hij zijn naam en overhandigde hij als
legitimatie zijn rijbewijs aan het dienstdoende lid van de Koninklijke
Marechaussee. De man verdween in zijn kantoortje om de naam van de bezoekers in
zijn computer te controleren.
Er moet een waarschuwing over het scherm zijn
geflitst, want hij was al snel terug met de vraag of Hans een moeder had. Dat kon
Hans niet ontkennen, maar de marechausseeman bleek haar meisjesnaam te willen weten.
'Aalders', zei mijn neef naar waarheid.
'Oh'. Hij liep terug
naar zijn computer. Plotseling stond hij er weer om dé hamvraag te stellen:
kende Hans misschien Gerard Aalders? Jazeker, dat was zijn oom, de broer van
zijn moeder.
De beleefde glimlach
verdween. Hans vroeg of er een probleem was. Daar ging hij niet op in maar hij
vroeg wel of Hans en ik elkaar wel eens spraken. Hans antwoordde bevestigend.
Waarover spraken we dan? Hans vond terecht dat hem dat niet aanging. Spraken we
wel eens over een andere staatsvorm dan de monarchie, bleef hij aandringen. Dat
ging hem evenmin aan, meende Hans, maar hij de man wel terloops doorschemeren
dat hij de monarchie zelf ook niet als zaligmakend beschouwde. Een gekozen
staatshoofd is naar zijn democratische overtuiging te verkiezen boven een
koning.
Hans had nog veel meer
willen zeggen, hij is uit het juiste republikeinse hout gesneden, maar bedacht
zich. Hij kwam tenslotte om zijn werk te doen; niet om een kansloze discussie aan
te gaan. Wel vroeg hij de man nog stralend - maar eigenlijk dus heel pesterig -
of zijn oom als staatsgevaarlijk werd beschouwd. De marechausseeman zag er de
humor niet van in.
Tot verwondering van de medewerker
kregen zie die dag bewaking mee, terwijl hij anders - hij kwam regelmatig op het paleis - gewoon zijn gang kon gaan.
Na afloop van de klus werden
Hans en zijn collega naar de uitgang begeleid. Op zijn 'tot ziens en bedankt
voor de gezelligheid' kreeg hij geen antwoord.
Toch fijn om te weten
dat de veiligheid van het Koninklijk Huis is zulke goede handen is.
0 reacties:
Een reactie posten